Dünya’nın en
güzel şeyi masum, savunmasız ve sana muhtaç bir canı sevebilmek..
Küçükken en büyük hayalimdi bir köpeğimin
olması, yatağıma uzandığım zamanlarda hep bir köpeğim olduğunu hayal eder, bahçeli
bir evimiz olana kadar ona sahip olamayacağımı bilirdim. Bahçeli evimiz olmadı
ama bir Nazlı’m bir Miniş’im bir Dost’um ve bir de komşu kızı Mıyırık’ım oldu
tabi sonrası çok daha fazlası..
Bir kere sevdim mi virüs gibi bulaşıcı bir
şey bu duygu, hepsini seviyorsunuz, etrafınıza daha dikkatle bakıyorsunuz,
önceden görüp önemsemediğiniz o muhtaç, aç, yaralı, yavru, yaşlı, barınakta
kalan hayvanları görmezden gelemiyorsunuz. ‘keşke mümkün olsa da hepsini alıp
eve götürsem’ diyorsunuz.
Bir buçuk yıl önce sokakta kalmış,
korkutulmuş 2 aylık bir yavru olarak girdi hayatıma Nazlı. Beni zor günler
bekliyordu; hayvanlardan korkan ve çeşitli tehditler savuran bir anne(odana
koyarsın, ben asla oraya girmem. Odanı temizlemem! vs.), aile bireylerinde ortaya
çıkan alerjiler, ‘’bu evden ya o kedi gider ya da ben!’’ diyen bir ağabey ve
daha bir sürü şey..Onu sokağa atmam mümkün değildi, ben ona ‘annesinin bal
kızı’ dedim, insan hiç böyle seslendiği bir canlıyı sokağa atabilir miydi! Atmadım
tabi ki, atamadım hep daha çok sevdim.Kaderime yazılmış gibiydi ve sanki kaderi
benim elimdeydi.. Ben hiç bir şey yapmadan çok kısa bir süre sonra bütün ev
halkının ‘güzel kızı’ oldu Nazlı.Evin tek kızı olarak hiç bozulmadım bu duruma
hatta çok hoşuma gitti diyebilirim..
Zaman
geçti Nazlı kendini çok sevdirdi öyle çok sevdirdi ki 4 yavrusu olduğu gün
evimizde lohusa şerbetleri pişti, gelenler ellerinde çiçek buketleriyle,
mamalarla geldi yavrularımızı görmeye. Yavrulardan bir tanesi vardı ki minicik,
‘acaba yaşar mı ? en minik bu adı Miniş olsun’ derken biz, 4 patiyle hayata
tutundu Miniş.3 kere farklı ailelere misafir oldu, 8. Kattan düştü ama yine de
hiç bırakmadı bizi. Bir de sevgilisi var şimdi komşu kızı Mıyırık. Gözgeç ailesinde ‘kızların
en güzeli’ olan Mıyırık yolda minik bir yavruyken karşıma çıktı, ‘’geçici
yuvada, kalıcıyı arıyoruz ‘’derken veremedik Mıyırığı kimselere Gözgeç'lerin
gözbebeği oldu.Oğluşumuzunda sevgilisi..
Okulumuzun bahçesinde yaşayan Dost’um var birde benim.Çocukların okula gelme sebebi, sabah kapıda ilk karşılayanımız, dünyalar güzeli kızımız. Her Çarşamba Meltoşum, Dost’um ve ben keyif yaparız Caddebostan sahilde. Öyle mutlu oluyor ki görmeniz lazım bıraksalar konuşacak, heycandan kalbi yerinden çıkacak gibi.. Benim çocukluk hayallerimin kahramanı, dualarımın karşılığı sanki..
Bu minikler
ise okulumuzun bahçesinde doğdu. Bazı
değişikliklerden dolayı artık okulumuzda olamayacağız. Onların kaderi sizin
elinizde olabilir.Onlara evinizin kapılarını açıp vereceğiniz bir kap mama
ile bir ömür sevilmeye ne dersiniz ? ( iletişim için ahsenbiriken@gmail.com a mail atabilirsiniz)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder